Tak, dzieło więcej jest wytworne, Gdy bierzesz formy dłoniom twym Oporne — Emalię, marmur-li czy rym. Fałszywe, muzo, rzuć wymogi, Lecz, by nie chwiejnym krok był twój, Na nogi — Obcisły koturn lekko wzuj! Precz rytm wygodny, jak zbyt duży Trep, co go każdy wziąćby mógł, Co służy Dla rozmaitej miary nóg. Rzeźbiarzu! zniszcz jak … Przeczytaj wiersz
Nie, nigdy tych piękności winietkowych roje, Wytwory schorowanej, wynędzniałej ery, Z nóżkami do ciżemek, z twarzą bladej cery – Nie zadowolą serca takiego jak moje. Niech Gavarni, ten malarz istot z chorym ciałem, Weźmie swoich suchotnic szczebiotliwe stada! Nie dla mnie z tego grona żadna róża blada, Żadna się z mym nie zrówna krwawy ideałem. … Przeczytaj wiersz
…Że świat czarów wiosennych był ci obcym wszystek, A cud jasnej miłości wydawał się grzechem, Że przenigdy w twej duszy nie odbił się echem Dźwięk formingi orfejskiej i pieśni fletnistek, Ani w wieczór pogodny, szkarłatem zórz cichy, Nie nęciły cię w Pierii różane kielichy — — Będziesz sama, gdy przetnie dłoń Parki okrutna Wstęgę życia … Przeczytaj wiersz
Wpatrzeni w nasz ideał święty dopóki serce tętni w nas, płyniemy doń przez fal odmęty, gdzie często zgubny sterczy głaz. Wkoło nas tłumy pełne szału walczą wśród konwulsyjnych drgnień: my, dążąc wciąż do ideału, niepomni siebie patrzym weń. Mijają lata: już ramiona nie mogą wiosłem fali pruć: na pierś się chyli skroń zmęczona, opuścić trzeba … Przeczytaj wiersz
Lutniąś wziął w rękę, która-ć w różne tony Zagra, jako jej każą różne strony. Najdziesz tu chorał zwyczajny i czasem Niżej od inszych odezwie-ć się basem. I ekstrawagant wmiesza się, więc i to Będzie, zerwie się bydlęce jelito: Ale też podczas tonem niemierzianem Ozwie się kwintą i krzyknie sopranem. A że choć struny różne głosy … Przeczytaj wiersz
W martwych kształtach życie wzbudzić; Ująć namiętne uczucie; Myśl zatrzymać, oko złudzić, Znaleźć obraz w wieszcza nucie; Rozwinąć świata koleje, I naturze odkraść skarby; Na jaw dobyć znikłe dzieje: To świat malarza i farby. Wznieść duszą w wyższe dziedziny, Przygasłe wskrzesić pamiątki, Przypomnieć szczęścia godziny, Wzruszyć tajne serc zakątki; Wzburzyć żądze i — uśmierzyć, Nieść … Przeczytaj wiersz
To jaka smukłość teraz któryś poczęty jest przez starożytny niepokój drzewa jak cerkiew albo dzwon o gałąź wystającą nad kopułą jak gdyby już utrata nadziei o gałęzi oliwnej to jaka smutność teraz a przecież mogłeś drzewo rozpoczynać od gniazda tak sądzę żeby i nieśmiałość i podbródek ukryć wysoko w tym stylu
Zygmuntowi Kurczyńskiemu. Jak Dante — w bór wstępuje wilczy, Jak cień Chrystusów — w piekieł bramy. Na twarzy jego sen Gotamy, A Hioba skarga w piersi milczy. Wciąż naprzód gna go przeznaczenie Zaklinać dolę po bezdrożach. I wciąż go mami w chmurach, w morzach, Za siódmą górą, mgliste lśnienie… Szum dni powszednich brzmi pogardą, Gdzie … Przeczytaj wiersz
Jak przystało na Nagrodę Artystyczną Miasta komisji przewodniczy kobieta zarazem profesor prawa Nawet gdyby znał te wszystkie nazwiska niewiele by mu mówiły ale nie znał nawet nazwisk konkurentów (Te jednak były bardziej znane) Tak czy owak, mniej znani nagradzają bardziej znanych? Czy to w porządku? Wydaje się że z punktu widzenia równości szans rzecz raczej … Przeczytaj wiersz
Co myśl Greków tu stworzyła, Niechaj Franków butna siła Wlecze nad Sekwanny prąd! I w przybytkach swych Muzeów, Niech bogactwem swych trofeów Zachodni zachwyca lad! Wiecznie milczeć jemu będą, Nigdy w koło nie zasiędą Wieńcem życia, rzewnie, wraz Temu tylko Muza płonie, Kto w gorącem niósł ją łonie — Wandalowi posąg — głaz! tłumaczenie Władysław … Przeczytaj wiersz
i nagle postanawiamy oboje pójść w ludzkie słabości trafiamy do opery a tam student kulturoznawstwa w ray banach powtarza To lepsze niż Godard To lepsze niż Godard naprawdę chciałam dobrze ale to był wieczór autorski przerywany śpiewem operowym wyszłam na tak zwanych oczach na tak zwanych oczach szłam przez korytarz a tam miniatury Lanckorońskie miniatury … Przeczytaj wiersz
Noc zamczysko. Upiorne cienie… Księżyc przez okno wlewa się strugą szeroką Gdzieś w oddali śpi znużone miasto Przez ponure komnaty wionie śmierci tchnienie Jakieś koszmarne widma po kątach się wloką …zegar wydzwania dwunastą… Testament. Tajemnica. Czyjeś obłędne oczy… Utkwiony w pustkę przerażony wzrok. Krótki krzyk. Charkot duszonej gardzieli…. Jakieś ciało po ciemnych schodach się toczy… … Przeczytaj wiersz
to równoczesny błysk spojrzeń na ziemię i Ziemię z perspektywy księżyca i przez najczulszy mikroskop stara sztuczka wykradziona bogom hartowania rozżarzonych chwil w lodowcu Wieczności: chwilowe granie na nosie przemijaniu
Wernisaż odbył się w ogromnej sali. Tłum sie zachwycał, ściany były białe i trzepotały skrzydłami jak łabędzie. Ściany były białe. Rozdawano koniak. Przez szklo kieliszka patrzyłam na twarze. Jedne zwężone do pionowej linii mogłyby śmiało służyć geometrii. Inne nadmuchiwały się jak baloniki i wzlatywały w górę. W powietrzu coraz częściej gromadził sie eter. Czyj to … Przeczytaj wiersz
Z ogromnej sali wyniesiono śmiecie I kurz otarto z krzeseł – weszli męże I siedli z szmerem, jak w pochwy oręże, I ogłosili… cóż?… że są w komplecie!! – I siedzą… siedzą… aż tam gdzieś na świecie Wariat wynajdzie parę, a artysta Podrzędny – promień słoneczny utrwali, A nieuczony jakiś tam dentysta Od wszech boleści … Przeczytaj wiersz
Ale książki będą na półkach, prawdziwe istoty, Które zjawiły się raz, świeże, jeszcze wilgotne, Niby lśniące kasztany pod drzewem w jesieni, I dotykane, pieszczone trwać zaczęły Mimo łun na horyzoncie, zamków wylatujących w powietrze, Plemion w pochodzie, planet w ruchu. Jesteśmy – mówiły, nawet kiedy wydzierano z nich karty Albo litery zlizywał buzujący płomień, O … Przeczytaj wiersz
Sztukmistrzu, rozkładaj swoje instrumenty. Wysokie echo powraca z gór, słychać huk wiosennych potoków. Dziecinnych oczom, jak twoim kiedyś, objawia się pierwszy raz piękno ziemi. Sztukmistrzu, budujesz gwiazdę, która będzie wędrować po niebie dopiero co urodzonych. Podczas gdy ty usuwasz się bez żalu, myśląc o tym, jak trudno było przeżyć życie. I nauczyć się, że dostajemy … Przeczytaj wiersz
U stóp Wawelu miał ojciec pracownię, wielką izbę białą wysklepioną, żyjącą figur zmarłych wielkich tłumem; tam chłopiec mały chodziłem, co czułem, to później w kształty mej sztuki zakułem. Uczuciem wtedy tylko, nie rozumem, obejmowałem zarys gliną ulepioną wyrastający przede mną w olbrzymy: w drzewie lipowym rzezane posągi.
Oto już spływa na platany I wodą snuje się świetlistą Liliowy welon. Znad Sekwany Mgła się podnosi. Patrz, artysto! Patrz kiedy w górze się rozrasta Blask niby zorzy borealnej I wszystkie światła tego miasta Pod Łuk wpływają Tryumfalny. Poczekaj ranka. Mgły się przedrą, Blask w górę wzbije się różowy, I ponad chimer szare głowy Słońce … Przeczytaj wiersz