Gdybym z posad tej doliny, Odzianej w tuman mgły sinej, Znalazł wyjście w inne niwy, Ach! jakże byłbym szczęśliwy! Tam, postrzegam śliczny wzgórek Wiecznie młody i zielony. Kilka lotek, kilka piórek, Niosłyby mnie w wzgórka strony. Dźwięk harmonii ucho słyszy, Tony, słodkiej niebios ciszy; Lekki wietrzyk ku tej stronie Balsamiczne niesie wonie. Złoty owoc, co … Przeczytaj wiersz
Do radości O, radości, iskro bogów, Elizejskich błoń dziewico, Wchodzim do twych świętych progów Z pełną ogniów twych źrenicą. Co czas rozprzągł i zwyczaje, Czarodziejstwo twoje sprzęgu; Braćmi cały świat się staje, Kędy błogi lot twój sięga. Chór. Obramieńcie się miliony! Pocałunek całej ziemi! Bracia, za gwiazdami temi Ojciec mieszka uwielbiony. Kto otrzymał z … Przeczytaj wiersz
Dzielny młodzieniec między świeckie zgraje, Wychodzi pełen otuchy, A co mu tylko wnętrzne marzą duchy, To się i zewnątrz wydaje. Pędzi więc, ogniem niebieskim karmiony. Pędzi za prawdą, śmiałemi ramiony. Ale, niestety, skoro wszystko zważy, Wszystko — nic, lub drobność licha, Wtenczas, choć środkiem gminu się popycha, Siebie tylko ma na straży; I serce dumne … Przeczytaj wiersz
Najpiękniejsza, jako anioł z raju, Najpiękniejsza nad wszystkie dziewica; Wzrok jej luby, jako słońce w maju, Odstrzelone od modrych wód lica. Pocałunek jej, ach! nektar boski! Jako płomień gubi się w płomieniu, Jak dwóch fletów żeniących się głoski, Ku rajskiemu nastrojone pieniu. Serce z sercem zbiega, zlatuje się, ściska, Lice z licem zbiega się, drży, … Przeczytaj wiersz
Zapłodniłeś mnie i urodziłam perły, Autentyczne. Zobacz. Patrzysz zdumiony, przeraża cię to bogactwo, którego nie rozumiesz. Kamyku, co poruszyłeś lawinę, zobacz, jak świeci jej zdyszany przepych. Posłuchaj ciężkiego hymnu spadania. Kamyku bez oczu i uszu.
Powiedziałam miłemu: gdy mnie całujesz, zamykaj oczy. Mój miły jest posłuszny. Spoglądając spod uchylonych rzęs widzę przy swym policzku jego stulone powieki i twarz pełną dziecinnej powagi. Całuje, jakby składał przysięgę.
Największe szczęście, które mi dajesz, to szczęście, że cię nie kocham. Wolność. Wygrzewam się przy tobie w cieple tej wolności łagodna łagodnością siły. Czuła, czujna jak sprężyna. W każdym moim przytuleniu jest gotowość odejścia. Jak w ciele lekkoatlety przyszły skok.
Gdzie jesteś, przyjacielu czysty jak roślina, wierniejszy niż własne ciało. Miliony ludzi rodzi ziemia, ale ty się nie urodziłeś. Nie ma nawet ciszy oczekującej na twój głos, nawet przestrzeni oczekującej na cień poruszenia się twojej ręki. Nieistniejący, przyjdź do mnie.
Twoja miłość zabija moją, kochasz mnie zbyt gwałtownie. Po co mam się trudzić, ty za nas oboje płaczesz po nocach z zazdrości i tęsknoty. Twoja miłość pięknieje, jesteś krzakiem mistycznym w raju Dantego, fontanną ekstatycznego płomienia, co wystrzela z każdym dniem dzielniej nade mnie. W cierpieniu rozrastasz się. A ja zanikam jak narząd ciała, którego … Przeczytaj wiersz
Raz uczułam, że wargi jego dotknęły moich. Wtedy odeszło ode mnie wszystko — ziemia i niebo. Objął mnie łagodny błękitny płomień, zaczęłam palić się cicho jak stos jasnych pereł. I potem nie czułam już własnego ciała, tylko różaną pienistość, lekkie migotanie, ciepło, które było zarazem melodią. Więc zadziwiłam się powoli, zapadłam w zadziwienie jak w … Przeczytaj wiersz
Ciężarna kobieta leży nocą przy swoim mężczyźnie. W jej brzuchu poruszyło się dziecko. — Połóż rękę na moim brzuchu — mówi kobieta. To, co poruszyło się tak lekko, to malutka ręka lub noga naszego dziecka. Będzie moje i twoje, chociaż tylko ja będę musiała je urodzić. Mężczyzna przytula się do niej, oboje czują to samo. … Przeczytaj wiersz
Tęsknię za łąką na której zostało w dołku zgniecionej trawy nasze ciepłe całowanie. Tęsknię za lasem, w którego wiosennych mchach splątały się śpiące rzęsy dwu naszym przytulonym westchnieniom.
Nasze ciała nie chcą się rozstać. Zatrzasnęły się ramionami i patrzą na nas ze zgrozą, jak dwoje dzieci patrzy na mordercę, który się zbliża. Nie rozumieją niczego. Oszalałe, mokre od łez, dygocące od szlochu, pytają, pytają bez tchu dlaczego. I nie słuchają odpowiedzi, pytają znowu bez tchu, bez tchu, jęcząc, błagając o litość. Ale my … Przeczytaj wiersz
Idąc na ucztę miłosną do ciebie zobaczyłam na rogu starą żebraczkę. Wzięłam ją za rękę, pocałowałam w delikatny policzek, rozmawiałyśmy, ona była taka sama w środku jak ja, z tego samego gatunku, poczułam to od razu, jak pies poczuje węchem psa drugiego. Dałam jej pieniądze, nie mogłam się z nią rozstać. Człowiekowi potrzebny przecież ktoś … Przeczytaj wiersz
Nasza miłość jest ostra jak język dzikiego kota. Kochamy się w hamaku ognia, w słonecznych wnętrznościach słońca. Kochamy się jak dwa drapieżne ptaki w gnieździe chwili elektrycznej. Kochamy się milcząc.
Tęsknię wnętrznościami i gardłem, moje włosy tęsknią, moja skóra jest zrobiona z tęsknoty. Ale najpotężniej tęskni światło w mojej głowie. Ono nie umiera nawet we śnie. Kiedy umierają włosy, wnętrzności i skóra.
Całuję cię i płaczę. Całujesz moje łzy i moje usta, zakochany w moich ustach i w moich łzach. Przytuleni, bez ruchu, słuchamy, jak upadają kropla po kropli w jedno nasze serce. Zapadam się w rozdzierające szczęście miłosnej rozpaczy, porywa mnie wodospad rozkoszy i cierpienia. Lecę głową w dół, spieniona fala, spienione włosy, liście, łoskot fali, … Przeczytaj wiersz
Śpię w niebieskiej piżamie, z prawej strony śpi moje dziecko. Nigdy nie płakałam, nigdy nie umrę. Śpię w niebieskiej piżamie, z lewej strony śpi mój mężczyzna. Nigdy nie biłam głową o ścianę, nigdy nie krzyczałam ze strachu. Jaki szeroki jest ten tapczan, pomieściło się na nim takie szczęście.
Zdradziłam cię. Jakie szczęście, jaka ulga. Cieszmy się oboje, bo teraz będę już mogła kochać cię jak dawniej. Cieszmy się oboje, że musiałam cię zdradzić, jak tonący musi chwycić za brzytwę. Nienawidzę cię, ponieważ cię zdradziłam. Cieszmy się oboje, że cię nienawidzę.
Miał piętnaście lat, był najlepszym uczniem z polskiego. Biegł z pistoletem na wroga. Zobaczył oczy człowieka, powinien był strzelić w te oczy. Zawahał się. Leży na bruku. Nie nauczyli go na lekcjach polskiego strzelać w oczy człowieka.
Pismo kochania, żegnaj! ona rozkazała… Jak długom się ociągał! ręka się wzbraniała Cały skarb pociech moich na płomień przynosić. Gorej, pismo kochania: nastał już czas… dosyć! Jużem gotów: ma dusza na nic nie jest baczną: Już chciwe ognie karty twe ogarniać zaczną. Chwilę… już gore… bucha… kłębami lekkimi Dymek wijąc się gubi wraz z modły … Przeczytaj wiersz