Szło na nas szczęście i szło nieszczęście — jak zwykle za rączkę, jak zwykle to pierwsze wpuszczaliśmy chętniej, zasłaniając oczy. To drugie znów psuło jak niegrzeczna siostra, co patrzy zza rogu na pokój, gdzie życie dopiero się budzi, żeby pomyszkować. Kiedy smutek zerwał srebro w twoich oczach oddać ciała w komis mieliśmy ochotę, ty mnie, … Przeczytaj wiersz
W parku biegacze, za nimi ślad węglowy w powietrzu z proszkiem do prania. Żaden kurwidołek: leśne stoisko z kawą i Grześkami. Na piaszczystej wydmie kilka zgrabnych szyszek. Biało między drzewami, odkąd ludzie wybierają len: kobiety w tunikach pchają lekkie wózki. W głębi, pośród innych domków, w kuchni siedzi Bartuś i żegna się z parkiem. Ma … Przeczytaj wiersz
Mamy swoje powody, żeby tutaj stać. Ciemność nas przytula do siebie nawzajem: tylko ten kierowca o karku jak cielę pozwala sobie na chamstwo, czyli na zbyt wiele, kiedy tak zerka, licząc zimny bilon. (Dałeś mi całusa, czy mi się przyśniło?) Widzę jego profil perdu, to jest ćwierćprofil, nie wiem, czy to morderca, czy tylko zoofil. … Przeczytaj wiersz
Przyjdzie noc i milion kurzych mostków obróci się w brzuchach ministrantów. Słońce wypada z łuski, w kałużach słabe reprodukcje sklejone jak pianki — dyskretnie regulują nastroje — aż biało robi się w oczach, jakbyśmy urządzali polowanie na śnieg, misiowatą duszę, matczyne mleko jedwabnika. I przyjdzie analityk, zdefiniuje stan gry, określi imponderabilia, powie: — Pani jedyne … Przeczytaj wiersz
Męczyło nas słońce (zatkaliśmy otwory bielizną) w samym sercu stada. Białe wiersze używały ciekawych narzędzi wymyślonych przez Indian. Dzieliłam sekundy na drzewa. Moja załoga pijała powietrze w sukienkach zielonych od palm. Dlatego mamy w sobie czystą, smaczną wodę. A potem stado zmieniło się w tłum — coś jak osobiste, białe mgiełki wokół ludzi. Siedzimy, patrzymy, … Przeczytaj wiersz
Ten pęd powietrza robi z nas zwierzęta zdejmuje z ulic co niedzielę wcześniej łapiąc za nadgarstki inwestując w zęby budząc znów za wcześnie oddając za bezcen. Wyciągnij zawleczkę i kochaj bez przerwy w najgorszym gatunku żarty i przyśpiewki obudzony nocą szukaj w telefonie życzeń szybkiej śmierci miłosiernych gróźb.
W jedwabiu, w zamszu, w drobnych kłujących liściach herbaty — ziarno miał ten pocałunek w sobie, granulaty orzechowe, żadnych swojskich rzeczy. Zepchnął nas w dół. Ktoś próbował wrócić, odpocząć, pić herbatę. Mówiłeś coś o piosence (i wszystko bez sensu). Był jakiś miesiąc, jasno określone role, inne niż to spadanie — i z nich wypadaliśmy, wypadaliśmy … Przeczytaj wiersz
Och, wcale nie chcemy wiele, chcemy tylko spotkać te same osoby w tych samych miejscach. Te same miejsca w tych samych miejscach. Tych samych taksówkarzy. I festiwali latem, kiedy są festiwale. Przez dziurę w kartonie wyraźnie to widzę: są wróble i szczury przy synagodze. Kamera mnie śledzi, jakby się stęskniła. Ja wciąż niepewnym, z pamięci … Przeczytaj wiersz
Leszkowi Koczanowiczowi Ale my, ludzie lądu, w powszedni dzień uwięzieni wśród desek i tynku nie rozumiemy, że wystarczy zatkać uszy szmatą, w usta wsadzić kolbę kukurydzy, z wianka cebuli strząsnąć śnieg, żeby zobaczyć πr2 wielorybów między wschodem a zachodem słońca.
Ty sobie żabim skrzekiem pluj, niech brzmi jak choroba popiół, tran, fasady zwiną tynki z wapnem, a ja dam ci się wyprowadzić z sierści i mydła, gdzie głębiej niż woda żyje pieśń lekka jak wersalik. Zgodziłam się mieć przeszłość, jaką z tobą mam, choć nie jest ani łatwa, ani nie idzie jej dobrze.
O, już nieraz coś mi wróży, Że ta miłość się rozwieje, Krew wykipi w takiej burzy, Serce na nic spopieleje. Któż tych oczu blask wytrzyma, Kto ten uśmiech, ten głos rzewny? Nawet schronić się gdzie nie ma, Jam dni moich tu niepewny. Wyznam — może po wyznaniu Umniejszą się moje męki. Trudno przestać na wzdychaniu … Przeczytaj wiersz
Dumy moje, dumy moje, Jakże źle mi z wami! Przecz stoicie na tych kartkach Smutnymi rzędami? Czemu wiatr was nie rozprószył W stepie, hen po świecie, Lub niedola nie uśpiła Jako swoje dziecię? Ta niedola was zrodziła w świat na pośmiewisko, Łzy kąpały… Czemuż łez tych topielisko W morze was nie zniosło lub nie zmyło … Przeczytaj wiersz
Tak, Inga i Greta by mogły wymodlić te kilka ze słońca zrobionych dni, na kąpiel w Świtezi, czcze selfie wśród ostów, śmierć w konwencji spa. Tymczasem idź wolno na basen, przeskakując beton, by nie zdeptać żabki i ślimaka w mroku przedpołudnia, gdy weselni goście z poprzedniej edycji przecierają oczy, widząc tę grę w klasy o … Przeczytaj wiersz
Drewniany ludzik o tępym spojrzeniu ocenia objętość mojej aureoli. Święto się nieruszania. Pies rakiem cofa się do szafy, chowa między płaszcze cuchnące molami. Nie chce iść na spacer, kwiecień go zbyt boli. Poprzeczkę znikania podniosłeś wysoko, wisi ci zębodół, dół głodowy ssie, za lustrem weneckim rozbite kryształy, złe kulki, chaos ponad stan — gwiazdy serialu … Przeczytaj wiersz
Dni lekkie, jabłkowite, pod stopami miękko. Nie znalazł się „papierosek”. Chmura z bruzdy polnej poleciała w górę, brunatny smak mięsa i wręcz, zobacz, mętnie: nie zachwyt, nie smutek. Kaktus na balkonie cały z pajęczyny, spada popielniczka, ten świat leci za nią. Ty przez resztę drogi wciąż pytasz, jak jechać, pod ławką rysujesz czarno-czarne tęcze, blask … Przeczytaj wiersz
Nad ranem twardnieje język zatarty jak silnik w spływie cieśniny Bosfor. Zostaje jeden wyizolowany rzeczownik. Emituje słabe światło biały fosfor. Strzela źdźbło. To jest szorstka powierzchnia pudełek. To są smugi dyfuzyjne. Chrzęst śrub obróconych w betonie. Słyszałbyś, gdyby nie lodówki. Patrzymy, trzymamy się za ręce. Płomień podnosi głowę zapałki.
Mogę tego nie pisać, ale to rośnie, sieje i coraz trudniej podpalić papierowe miasto, które pełznie mokre pod szyldami. Mogę tego nie pisać, ale będę jak dziobaty facet na szczudłach z czymś zbyt ciężkim i metalowym na ramieniu — z językiem przyklejonym do brody. Serio, chłopaki, mogę nie pisać, ale to nie znaczy, że nie … Przeczytaj wiersz
Boję się wszystkiego i wszystkiego chcę. Przyszły czarne spodnie z czarnej sztucznej skóry, zlepiły się z ciałem, nie da się ich zdjąć. Na tym osiedlu, w tym więzieniu na samoloty nie patrzą już nawet dzieci. Żółta plamka z wolna wyskakuje z ramy, raster Lichtensteina, motywy egipskie. Opowiadanie ze sceny na biało, bez dialożków — jak … Przeczytaj wiersz
W rękawiczkach widzi się jedno na dwa ciała, w dobrych butach odległości nikogo nie ranią, w Finnegans Wake też jest droga, to co, że od słowa do słowa. Inaczej śnią ludzie bogaci: odsyłają mnie po pilnik do paznokci, w towarzystwie osób trzecich o drugich mówią: „garnitury”. Twarz mężczyzny to jedyna rzecz, która zostaje z niedzieli … Przeczytaj wiersz
Możemy udawać, że przyjdą tu dzikie zwierzęta, że chcemy jeszcze jedną kawę ze stacji, że piszę o czymś innym, np. jak opowiadałaś o wąwozie: ptaki tam zawracały do góry nogami. Jasne, udajmy, że wreszcie jest wiosna z całą masą zdrobnień. Dziecko z rozbitą głową jest nasze, prześwietlaliśmy je do rana, a jeszcze niedawno było lewkonią … Przeczytaj wiersz
Wiesz, twoje pomysły są zbyt dobre, żeby wprowadzać je w życie, więc powiedz wyraźnie, jeśli serio lubisz eskalację roszczeń: piwo z musztardówki, zbliżenie na skórę Gertrudy, ten słynny telefon Hamleta znad zwłok Poloniusza, kiedy on jej mówi, co teraz jest ważne (weź przestań się dymać z Klaudiuszem). Oczywiście: łatwiej być klapserką na planie niż tatusiem … Przeczytaj wiersz