DARDANELE

Agnieszka Wolny - Hamkało

Nad ranem twardnieje język zatarty jak silnik w spływie
cieśniny Bosfor. Zostaje jeden wyizolowany rzeczownik.
Emituje słabe światło biały fosfor. Strzela źdźbło. To jest
szorstka powierzchnia pudełek. To są smugi dyfuzyjne.
Chrzęst śrub obróconych w betonie. Słyszałbyś, gdyby nie lodówki.
Patrzymy, trzymamy się za ręce. Płomień podnosi głowę zapałki.

Twoja ocena

przeczytaj inne wiersze tego autora

AutorAgnieszka Wolny - Hamkało

Z listu (II)

I jak tu popełnić samobójstwo droga pani kiedy sie już dawno nie żyje. Bo jak można żyć w takim krochmalu naszych czasów. Ani ręki z tego wyciągnąć by nacisnąć spust…

ONE

Różowe koty pojawiły się w marcu i trzeba je było „łapać”. Byliśmy posłuszni. Salowa mówiła, że to normalne w tym wieku. Aparat słuchowy piszczał jak krewetka. Ta druga kobieta bała…

Strukturalizm

Byłem na odczycie strukturalisty, mówił nadzwyczaj inteligentnie i jego francuskie łapki nadzwyczaj inteligentnie trzymały papierosa. Chciałem wstać i powiedzieć: ty, na tej ziemi wycia i rzygowin, na tej ziemi dręczonego…

wiersze dla dzieci • wiersze o miłości • wiersze Wisławy Szymborskiej • wiersze Jana Brzechwy • wiersze K.K. Baczyńskiego • wiersze Juliana Tuwima • wiersze Marii Konopnickiej • wiersze o śmierci