Dusze ludzkie – samotnice wieczne, Samotnice – jak planety błędne: Każda błąka się przez drogi mleczne, Każda toczy koło swe bezwzględne. Samotnice – jak planety błędne, Wzajem patrzą na się przez błękity: Każda toczy koło swe bezwzględne, Lecz nie zejdzie nigdy z swej orbity. Wzajem patrzą na się przez błękity, Wzajem tęsknią ku … Przeczytaj wiersz
Dusza moja ku skroniom, siostro, gdzie obłudę Roi jesień, plamiona rdzą przez piętna rude, I ku niebu błędnemu anielskiego oka Wzbija się, jako knieja smętna i głęboka, Wierny nurt siwo w lazur niebotyczny wzdycha! — W rzewnej modrości skłony, których śniadość cicha W basenach wielkich długie ogląda szlochanie, I zezwala na toni martwej, gdzie konanie … Przeczytaj wiersz
Dusza jest regionem bez określonych granic: nie jest pewne czy preria może ją wyrazić a dystans wyznaczyć: sunie (dopasowując się) jak masa kontynentu tam, gdzie może wzlecieć najwyżej, rozbudowując swą najgłębszą, okrywającą podstawę (dokładnie proporcjonalną): nie sunie w jednym kierunku: istnieje linia podziału: są systemy rzeczne jak cienie zimowych drzew na wzgórzach: dopływy, cieki, wysokie … Przeczytaj wiersz
Umarłych cieniom i w gwiezdne kurhany, składam tę urnę przetlonych pamiątek, jakoby ciała umarłych dzieciątek. Bo duch mój z ziemskiej jasności wygnany wstecz się ogląda na rodzinne łany i nim go śnieżne pochłoną zamieci do chat się tuli, gdzie łuczyna świeci. W umarłych święto, w jęki niepowrotne, serce się moje nie czuje samotne. Ach, pamiętam … Przeczytaj wiersz
Niebieskie światła po drżącym eterze Ślą jasność swoją w bezbrzeżne odchłanie. A nikt nie dojdzie, skąd się blask ich bierze T jak się w ciemność rozprasza świtanie. I nikt nie zbada: co i w jakiej sferze Z tej promienistej wędrówki powstanie? Lecz moc nie ginie i promień skrzydlaty Do życia nowe powołuje światy. Tak samo … Przeczytaj wiersz
Moja dusza jest łąką chaotycznych kwieci – Czasem nęcą ją gwiazdy, czasem usta świeże, A czasem księżycowe ściele sobie leże I z niego w wir życiowych rzuca się zamieci. Moja dusza jest pieśnią lat długich stuleci – Czasem rzewna jak święte prababek pacierze, Czasem myślą goniąca mord, krew i grabieże, Jak rumak bezwędzidlny rozhukany leci. … Przeczytaj wiersz
Ze spichrza twojej duszy wziąłeś dziwne ziarna, Aby posiać w mej duszy ugory jałowe, I popatrz, jak się pleni ta siejba ofiarna, Jak bujnie młode pędy krzewią się cierniowe. Białe kwiaty tęsknoty, jako mgła oparna, W kielich smutku wsączają sznury łez perłowe, I chyżo wzrasta, chyżo roślinność cmentarna, By drzewo twojej męki owinąć krzyżowe. Jeśli … Przeczytaj wiersz
Pani gwiazd złotych i smutku królowo, W ciemnościach życia do ciebie się modlę, Żem cię, syn własny, oszukiwał podle, Udając wielkość myśli piorunową. Żem był jak pielgrzym, co przez ugor idzie, Pytając drogi pobladłemi usty, Żem skrzydła szargał po domach rozpusty, Chociaż coś we mnie łkało w niemym wstydzie — Pozwól się tylko odrodzić od … Przeczytaj wiersz
Choć pieśnią srogie koiłem tygrysy, Nie mogłem ugiąć woli śmierci dzikiej. Wszystko, co żyje pod rosistym Diany Kręgiem, ma umrzeć – taka wola losów. Nie trzeba ufać więc marnościom ziemi; Duch tylko dąży do wysokich Larów.
Dobro i zło czerwień i czerń są odzwierciedleniem duszy twej Twarze dwie lustrzana igraszka pozwoli ci zrozumieć obudź swe zmysły, by zlały się z hukiem gromu ciemnością nocy odgłosem śmierci sunącej po szkle Chcę by po tamtej stronie nasze dusze radowały się razem gdy jedna się uśmiechnie niech druga powtórzy ten gest Marzyła mi się … Przeczytaj wiersz
O szlachetności duszy więc znamienne rysy i szlachetności duszy korzenne podstawy dla rozrywki i zabawki sprzeczały się, porywcze mowy głosząc, kawki na szczytach Mariackiej wieżycy. A oto człowiek szedł dołem w ulicy, mający duszę i wedle jej czucia żebrakowi jałmużnę dał u wrót kościoła. Chór radzący u szczytów wraz społem zawoła: „dać wyraz przekonaniom naszym … Przeczytaj wiersz
Dziś, gdym na warcie stał nad rzeką, W śnieżystej, strasznej zawierusze, Dziewczyno moja! gdzieś daleko Widziałem twoją białą duszę. Przypomniał mi się sad w rozkwicie, Utkana z kwiatów twoja chusta, Serc gorejących naszych bicie I zwarte z sobą nasze usta. O hej, Marysiu! w oczach ciemno, W zawiei śnieżnej śmierć tu kroczy, Cicho pochyli się … Przeczytaj wiersz
Myślałem nieraz — przez znak dotykalny Wyrazić Tobie ten świat idealny, Cudowny, skryty, własny twego ducha, Zkąd życie twoje co chwila wybucha — W którym twa dusza łamiąc się na dwoje, Jakiemś podziemnem i wewnętrznem okiem Patrzy przed sobą w własne myśli swoje, Wiecznym z jej głębi rwące się potokiem! A choć się w przepaść … Przeczytaj wiersz
Oto mej duszy świątynia – z czarnych, jak miłość, marmurów, gdziem lud spiżowych posągów zaklął nad głębią rozpaczy. Niech wicher morski gra, niech strąca lwów – Poskramiaczy w płynny wulkanów żar – w ogniowy pałac Ahurów. u napowietrzny most z bolesnych krwawych stygmatów między górami na morzu, jakoby nici pajęcze – i tu Cię będę … Przeczytaj wiersz
W ciemności schodzi moja dusza, W ciemności toń bezdenną, Pól Elizejskich już nie widzi, Zawisła nad Gehenną. W górze nad losem mojej duszy Boleje anioł biały, A tutaj szyki potępieńców Szyderczo się zaśmiały. Szydzą z mej duszy potępieńce, Że cząstka jasnej mocy, Co rodzi słońca, nie ma władzy, By złamać berło nocy.
Śpiewnej melodii słodycze, Wpółsenne pienia słowicze Serc silniej nie wznoszą już: Na gruzach wiary dziecięcej Duch ludzki pożąda więcej Wśród walk i burz. Nie dość mu tkliwych pobudek, Róż zwiędłych i niezabudek. I szmeru srebrzystych strug Lecz żąda, by w męskiej nucie Dźwięczało głębsze odczucie Duchowych dróg. Trzeba mu w pieśni odbicia Tej walki o … Przeczytaj wiersz
Dusza z ciała wyleciała Na łące nas czekała Długie było czekanie Jesień przeszła jak zamieć Lodem zaszklone Lewady zielone Jeszcze może na wiosnę Albo przed żniwami Żałośnie przykuśtykamy Gęby odrapane Nogi w ranach Na plecach tobół wszystkiego Co się zrobiło złego Nie będzie już czekania Ostatnia zamyka się brama Bez tchu. O suchym pysku Pognamy … Przeczytaj wiersz
Inskrypcja Dusza Ankhenatona, pod postacią ptaka, usiadła na brzegu czoła, aby odpocząć przed daleką podróżą. Lecz zamiast patrzeć w horyzont, spojrzała w twarz zmarłego. A twarz ta była jak lustro bogów. Próba rekonstrukcji Po co mam wędrować – pomyślała dusza – przez zawiłe pytania ku bóstwom szczekającym Po co ciemnym korytarzem iść przez dłonie szorstkie … Przeczytaj wiersz
Gdy wieczór w duszy niebo zasłania, gdy ostatnie światło gwiazdy umyka i dusza błąka się w podróży przeznaczenia, i chce wrócić do domu, a w świecie doczesnym domu już nie ma… O, zbawcza obrono! O, wysoka i jasna opoko z mrocznym szumem: o słodka siło poza światłem, święta piękności twego oka! tłumaczenie Ryszard Mierzejewski
Dusza jest smutna wraca zima Serce nie umie nic wyrazić Może niczego nigdzie nie ma Zima miłości grób wymarzły I jedna tylko rozpacz niema Więc czemu serce moje dzwoni Z samej głębiny zasmucenia? Czekasz mnie z sercem swym na dłoni I nie wiesz że się w błękit zmieniam I że cię spotkam przemieniony Jestem błękitnym … Przeczytaj wiersz
Szukam na próżno – odnaleźć nie mogę – Nie mogę znaleźć dawnej duszy mojej… Gdzież jest? Gdzie znikła?… Ach! przede mną stoi jakiś cień – jodła widna przez szeżogę. Jakiś, cień, mara blada, znikła zjawa – smutno się, trwożnie, bojaźliwie do mnie zza mgły uśmiecha – patrzę nieprzytomnie, strach mi wśród piersi zrywa się i … Przeczytaj wiersz