8.
Teraz od końca. Bywają tak wilgotne rzeki, że sama myśl
o praniu wywołuje drętwotę na koniuszkach palców.
Kobiety już dawno zawiązały tajne stowarzyszenie. Łączy
je wspólne powinowactwo, wspólne zamykanie ust.
Kobiety już dawno zawiązały supełki na swoich spódnicach.
Łączą je falbanki i tani materiał. Język czasami nie daje sobie
rady. Pozwala natomiast się głaskać. Mruczy obok kaflowego
pieca, który stawiany przez pół roku, jest największą dumą
Krajienki. Poza nim, Krajienko ma tylko szron na oknach
i kataraktę na oczach. Żadnej różnicy, jak mawia.
Różnica jest w tej rozpalonej trawie, krowach chłoszczących
powietrze ogonami, ciepłych oddechach i w ciepłej nocy,
gdy opowiadają sobie o skarbie. Szelest liści, dwie szklanki,
więcej nie potrzeba. Problem jest tylko gdy nie można skończyć.
Ale gdy się ciągnie opowieść, ciągnie razem z nurtem Havortie,
gdy się powoli gubi smak zimnej wody, zawsze jest ta wilgoć
i zdrętwiałe palce kobiet na które się klnie, gdy nie potrafią
rozgrzać, nie potrafią nasycić ciepłem. Zimno jest,
a tylko Patiuszka nie ma swojej baby. Może to i dobrze,
same z tego kłopoty. Szron cieknący jak krew,
jak druga strona szyb.
Tomasz Pułka