Didaskalia (rallentando)

Zmień obiektyw, trzeba będzie popatrzeć od spodu,
to nie jest takie proste, jakim mogłoby się zdawać,
gdybyś miał latawiec, a nie dwie małe rączki. Tam,
albo i tędy; kierunki nie są wytyczną drogi, najwyżej
podprowadzeniem pod temat, sentymentalnym
wydźwiękiem tamtej drużyny. Co z ciebie za odłamek,
skoro nie pamiętasz? Skoro dobrze wiesz, że mimo tej
ściany, wciąż gonimy cienie. Ty lubisz ruch, ja wcale
nie jestem wybredny, zniesmaczony, starczy porządna

parabola, parabellum, albo choćby złoty strzał
uśmiechem. Drastyczne prędkości przesuwające
przedmioty i jeszcze kilkadziesiąt zgrzebnych słów
na “p”; na przykład poziomka zamiast pistoletowej
kuli, roztańczone sztormy czyli zmysły drgają pod
wpływem przypływu zepsucia, uśmiechnięty rój

łyżeczek, weź jedną, wydłubiemy ci oko. To takie
żarty, nie bój się, przecież nie będę gryzł, ledwie
mogę zjeść jabłuszko. Ta gra będzie grą, jeśli
postawisz mi obiad, a ja znajdę w rozkładzie
pociągów jeden żywy organ.