A kiedy omijasz trudności, przestajesz improwizować
— życie drętwieje, fabrykując życie i nie śni ci się nawet,
że jakaś inna prawda wykonuje pracę, gdy druga prawda
opuszcza teren, więc nic dziwnego, że jesteś gotów
za puszkę czarnej fasoli robić w cudzym mieszkaniu
pokazy podnoszenia ciężarów — o pięć minut młodszy.
Wreszcie śmiech, bieg po cukier, bo przecież chłopcy
nigdy nie mają dość ciasta, chłopcy mogliby jeść ciasto
bez końca. Już lepiej się tracić i wtedy świat, el mundo:
gniazdka na BP, sałatka z sosem tysiąca wysp,
jaskrawe gumy z automatu. Co z tego, że miejsca
są tak daleko od siebie? W przeciwnym razie
leżysz opróżniony jak worek, nie spodziewając się
niczyjego powrotu.