dym

Agnieszka Wolny - Hamkało

Kaczki napompowane glutenem kołyszą się jak boje.
Miejskie rzeki mają w sobie tyle cienia
co miejskie cmentarze. Przez wbite w ziemię
pręty słońca widzę starego człowieka,
który stoi nieruchomo – podejrzany i smutny.
Jego twarz jest jak gryczane błoto.
Płoną liście po zimie. Chcę ci dawać drugą szansę
w nieskończoność. Podobno lipiec
będzie ciepły. Stare kobiety
znają się na lipcach.

Twoja ocena

Epos-Nasza

I Z którego dziejów czytać się uczyłem, Rycerzu! – piosnkę zaśpiewam i tobie. Wysoki, właśnie obrócony tyłem Do słońca, które złoci się na żłobie I, po pancerzu przebiegłszy promieniem, Z…

Obłoki

Obłoki, straszne moje obłoki, jak bije serce, jaki żal i smutek ziemi, chmury, obłoki białe i milczące, patrzę na was o świcie oczami łez pełnemi i wiem, że we mnie…

Na moje 88 urodziny

Miasto gęste od krytych pasaży, wąskich placyków, arkad, schodzące tarasami ku morskiej zatoce. I ja, zapatrzony w młode piękno, cielesne i nietrwałe, jego ruch taneczny wśród starych kamieni. Kolory sukien…

wiersze dla dzieciwiersze o miłościwiersze Wisławy Szymborskiejwiersze Jana Brzechwywiersze K.K. Baczyńskiegowiersze Juliana Tuwimawiersze Marii Konopnickiejwiersze o śmierci