Szedłem daleko. A wszystkie drogi były ciemne!
Jak z odległych nieznanych wybrzeży
dochodził do mnie mroczny szum,
aż z granatowych cieni, które drżały,
w mroku świerkowego lasu, skąd przebijało się
pierwsze niepewne i przyćmione światło dnia.
Poranku, poranku! Chwała tobie, który odsłaniasz
ciemną, pełną lęku zasłonę, który pokazujesz
drogę w tej męczącej, gęstej mgle.
Chciałbym zanurzyć się w twoim chłodzie,
w czystej, głębokiej i pojemnej jasności, między
pochodniami chmur a połyskującymi górami.
Z gór chciałbym wyrosnąć radośnie, między
wszystkimi, powietrznymi chórami poranka,
toczącymi się głębokim brzmieniem.
Ponieważ znów poznałem, jak bogate jest życie,
które płynie gorącym, szczęśliwym strumieniem
i znów skacze do góry, by osiągać nowe przestrzenie.
tłumaczenie Ryszard Mierzejewski
Vilhelm Ekelund