małej, kochanej Oli
Sprzed drzwi zabrała wycieraczkę, żadnych gości,
żadnych wizyt. Wejście do domu jest nagie, ale pełne
jak spojrzenie matki, jak w imię ojca kreślone
co wieczór. Tak się rozcina listy bez użycia nożyka,
tak się pisze wiersze, zabija komary, rozstępują morza.
A wszystko w piętnastu minutach wieczornej rozmowy,
splecione w powrót do domu i płytki sen północą;
stąd nie ma wyjścia, są za to zimne klucze, puste
mieszkania i deja vu pod kołdrą gdy widzisz jak ona
sprzed drzwi zabiera wycieraczkę, sypie mokrą ziemię i zasiewa trawę,
bo na stokrotki się czeka, rosną same z siebie.